Jethro en Arianne op avontuur in Namibie en Boswana

Lachende hyena's en zwalkende jakhalzen

Die dag rijden we naar Swakopmund: de 1 na grootste stad van het land. Het is 5 uur rijden door een landschap zonder begroeiing en we waren door de Lonely Planet al gewaarschuwd: 'Swakupmund is often described as more German than Germany. Overseas German tourists feel right at home with the town's Gemütlichkeit' en dat blijkt ook als we het stadje aan zee binnen rijden. Typische Duitse bouwstijl en overal Duitse termen. We slapen ook op camping ‘Die Alte Brücke' en als we op het kampeerterrein arriveren, slaan we van de Duitse degelijkheid helemaal achterover: onze jeep parkeren we naast een op het oog zojuist gemetseld gebouwtje met dakpannen. Het blijkt onze privé douchegelegenheid te zijn. Keurig onderhouden en schoon.

We installeren ons en lopen naar het centrum voor een biertje. We komen in een ‘Stube' aan met Jägermeister- en Weiss-bier reclame op de muren. Wat Arianne en mij opvalt, is dat iedereen binnen blank en zwaarlijvig is en Duits of Zuid-Afrikaans spreekt. Zojuist passeerden we buiten zwarte parkeerwachters en groepjes verveelde Zwarten. Een gevoel van ‘apartheid' bekruipt mij. Dit wordt nog eens onderstreept door restaurant ‘Tug', een omgebouwde boot aan het strand, waar enkel blanken eten en we door (overigens uiterst vriendelijke) zwarte obers worden geholpen. Waarom wonen hier zoveel blanken en waarom hebben alle zwarten de mindere banen? Toch lijkt het of men elkaar gedoogd. Arianne eet de grootste oesters ooit, propvol proteïne, en we eten de op dezelfde dag gevangen kabeljauw. Voldaan en wat aangeschoten van de witte wijn lopen we naar huis. Achter de tropische palmbomen en zeebries op de boulevard gaat, zo schijnt, veel kleine criminaliteit schuil, maar een gevoel van onveiligheid hebben we niet, we durven de wandeling van 10 minuten aan.

Op dag 4 gaan we samen door de mist 4 km. hardlopen langs de kust. Ik voel mijn knieën nog kraken van de marathon van een week geleden. We maken onze auto gereed om op pad te gaan. Langzaam begint deze wat gebreken te vertonen. De benzinemeter werkt niet, we rijden continue met een volle tank, en de bevestigingsschroef van de daktent breekt af waardoor we de harmonica niet geheel kunnen sluiten en de tent stof hapt. Toch zitten we met een grote glimlach in de auto. Arianne wil niet rijden, dus neem ik weer het stuur in handen. We rijden langs de kust met uitzicht op de Atlantische oceaan. De volgende stop is Cape Cross waar zich een enorme kolonie van zeeleeuwen heeft gevestigd. Door de koude Benguela stroom bevinden zich bij deze kaap grote hoeveelheden vis. Geschat wordt dat er meer dan 100.000 zeeleeuwen leven. Als we aankomen, komt de penetrante geur van zeeleeuwenstront gemengd met zout ons tegemoet. De aantallen zijn overweldigend. Overal wordt er gelegen, gerold, gekrijst en gehuild. In zee zijn duizenden beesten aan het duiken op zoek naar vis.

Na deze impact vervolgen we onze trip naar Skeleton Coast: een kuststrook bekend om zijn vele scheepswrakken en droge, eindeloze maanlandschappen. Het is een 300 km. lange strook waar we welgeteld 1 tegenligger tegemoet komen. We rijden het binnenland in door de provincie Damaraland, geel gras en rode canyons, het is een prachtig schouwspel. We moeten echter wel doorrijden want de zon gaat al onder en we hebben onze camping nog niet bereikt. Het wordt afgeraden in het donker te rijden aangezien dieren tot het licht van de koplampen wordt aangetrokken. We hebben dan wel een gril op de bumper maar de voorruit is niet bestand tegen een struisvogel of hert. De zon is onder en we arriveren in de schemer bij de stoffige camping. Als een bijna soort routine trekken we de lades uit, gaan koken en trekken de tent omhoog en prepareren alles.

Namibië blijkt niet goedkoop. De overheid heeft een toeristenbeleid uitgestippeld met als motto ‘high costs low volume' oftewel liever minder toeristen die veel te besteden hebben dan drommen backpackers. Je ziet ook weinig rugzaktoeristen, wel veel Zuid-Afrikanen en Duitsers met hun corpulente voorkomens en strak staande broekriemen of rode bloemenjurken in de vorm van een kampeertent.

Het land is wonderwel goed georganiseerd. Geen zwerfvuil, de politie is zichtbaar. Er wordt zelfs met een lasergun op snelheid gecontroleerd en we zijn al 2 keer door een ‘roadblock' stop gehouden om mijn (internationale) rijbewijs te laten zien.

Het is een halve dag rijden naar Outjo. We bezoeken een verbrande berg, Burnt Mountain, rotsen in de vorm van orgelpijpen (Organ Pipe rocks) en worden door een gids op slippers rondgeleid in Twijfelfontein alwaar rotsschilderingen van 2000 tot 6000 jaar oud te vinden zijn. Het is warm, zeker 35 graden. Het zweet gutst over mijn rug heen. De tekeningen kunnen niet echt mijn aandacht vasthouden. Hagedissen zijn tam en kijken ons onbewogen aan.

We twijfelen of we nog door gaan rijden of dat we terug naar dezelfde camping gaan, maar om nu zwetend bij de auto te zitten in de felle zon is geen aantrekkelijke optie. We gaan door naar Etosha.

Het is nog 4 uur rijden naar dit grote wildpark. De GPS leidt ons over bizarre zandwegen. We rijden door dorpjes met ronde hutten en rieten daken. Kinderen komen op ons afgerend. Nieuwsgierig en zoekend naar contact. Arianne deelt gedroogde mango uit (overigens een specialiteit hier en erg lekker).

We komen dan toch bij de toegangspoort aan. We vullen een formulier in en rijden de wilde dieren tegemoet. We zijn als een kind zo blij als we de eerste zebra's zien. In de verte loopt een olifant. De door Arianne meegebrachte verrekijker is een vondst, van dichtbij zien we een aantal jakhalzen (soort vos-honden) een springbok aan het verscheuren. Zijn soortgenoten kijken stoïcijns naar het tafereel.


De zon gaat snel onder in deze oorden. Voor het donker moet je terug op de camping zijn, want dan gaat de poort dicht, afgesloten van het wilde dierenrijk. We gaan naar een waterput aan de campingzijde. Als een soort toneelstuk staan er omheen banken waar je plaats kunt nemen. Grote, liggende hekken met prikkeldraad brengen onvoorziene risico's tot een minimum. Twee lampen zijn op het water gericht. Nu is het dus wachten. Nippend aan de rode wijn hebben we er eerlijk gezegd niet veel vertrouwen in, maar wat blijkt. Er komt een leeuw op af, een neushoorn en zelfs 2 giraffen zijn in de verte zichtbaar en komen naar de poel om te drinken. De lange poten worden uit elkaar gezet en de nek gaat richting het water. Het is een ongelooflijk gezicht. We zijn euforisch, wat een spektakel! De leeuw maakt een grommend geluid, het gaat door merg en been.

Nog vol van de adrenaline lopen we na een paar uur terug naar de auto. Er zwalken donkere gestaltes schichtig over de camping. Het blijken jakhalzen te zijn, zoekend naar voedselresten.

De nacht in de tent is onvoorstelbaar. Een muggennet en een hek verwijderd van roofdieren op zoek naar een prooi. Geen getjilp of een blaffende hond, maar lachende hyena's, leeuwegebrul en andere nog nooit gehoorde junglegeluiden.

Om half 6 bij de eerste ochtendverschijnselen ben ik wakker. Het is Koninginnedag in Nederland. Vuilnisbakken zijn door de jakhalzen omgegooid, bierflessen en restafval liggen op de grond. Achter het hek hebben een aantal dieren het waarschijnlijk niet overleefd. Om kwart over 6 gaat de poort open en dat is het moment om met de auto op pad te gaan. Het is dan koel en de roofdieren zijn nog in actie. Arianne wrijft de laatste slaap uit de ogen als ik opgewekt haar geruststel dat dit goed is voor de ‘wildlife spotting'. Ze moet het nog maar zien. Maar amper een uur later zijn we blij verrast als we een leeuw in drafje zien lopen. We zijn in extase. Het dier loopt onbekommerd verder. De koning van het dierenrijk loopt daar ‘live'! Onze dag kan niet meer stuk.

Het park Etosha is voor twee derde gevuld met een zoutvlakte (5000 m²) en deze is onherbergzaam, er groeit vrijwel niets. Dat is gunstig om wilde dieren te zien, die begeven zich aan de rand hiervan.

We zien nog tijgers en stoppen voor een overstekende giraffe. Kuddes van deze langnekken komen we tegen, fascinerende beesten.

We rijden naar de camping ten oosten van het park. We raken in gesprek met een Zuidafrikaans echtpaar en we zien diverse marter-achtige beesten lopen. Ze klimmen in de wielkasten van de jeep op zoek naar eten. Met geklop van je schoen op het metaal komen ze er weer uit.

Op de derde dag verlaten we om 10 uur het park. We zijn ‘not amused' over de auto. Ook de laatste bevestigingsschroef heeft het begeven en de koelkast werkt niet meer. Maar deze frustratie wordt ruimschoots gecompenseerd doordat we een lynx zien.

We gaan op weg naar het meest Noordelijke puntje van Namibië, de Caprivistrook. Daar stroomt de rivier de Okavango. We gaan een minder toeristisch gedeelte in. Langs de wegen rieten hutjes, kinderen die kuddes koeien met een stok in gareel houden, vrouwen met takkebossen op hun hoofd. Hier heeft armoede een gezicht. In de buurt van onze plaats van bestemming Rundu is weer een ‘road block'. Een politie agent houdt ons staande. Voor ons staan al enkele auto's, achter ons sluiten zich er aan. De agent vertelt ons dat 'a VIP (Very Important Person) has to go to the airport'. En we wachten geduldig totdat een konvooi met geblindeerde auto's met vlaggetjes en sirenes voorbij komt. Waarschijnlijk moet een overheidsfunctionaris een binnenlandse vlucht halen.

We zijn op onderweg richting de camping. Er zijn wat wegen afgesloten vanwege overstromingen, maar er staat geen verbodsbord naar onze bestemming, dus we rijden kalm verder. De hobbelige weg leidt ons over smalle bruggetjes. Dan is een gedeelte van de doorweg overstroomd. Zelfverzekerd rij ik voorzichtig door, maar we raken vast en kapseizen bijna. We schreeuwen het uit. Ik zet hem half in de modder op L4-versnelling. Hiermee kun je voorkomen dat de wielen spinnen, werd ons bij het verhuurbedrijf verteld. Ik geef veel gas en we hellen met onze lichamen naar voren. Het is gelukt! Opgelucht rijden we ‘the camping ground' op. We checken in en drinken een bier met uitzicht op de rivier vol krokodillen en nijlpaarden. Aan de overkant ligt Angola.

Reacties

Reacties

Marloes

Wat een avontuur, kamperen tussen de jakhalzen!! Echt een mooie reis, zeg. Ik ben lichtelijk jaloers ;). Als we elkaar weer zien 25 mei (in ons nieuwe huis!) hoor ik ook graag jouw kant van het verhaal, Arianne!
Geniet ervan!
X
Marloes

willem en Toos

het was weer genieten , en een prachtige foto s , we kijken weer uit naar jullie volgende avonturen.

Annette

wow, zo herkenbaar! geniet ervan!!
snel afspreken als jullie thuis zijn!!
xxxx

Marion en Jamie

Wauw, dat klinkt ontzettend avontuurlijk en wat een prachtige foto's !!! Geniet van de rest van jullie avontuur!

Gerdi

Oooow ik ben geen reiziger maar dit klinkt toch wel heel erg gaaf. Zucht... :)

Corrie van Gaalen

Ik kijk s'avonds altijd een half uurtje naar "de dierentuin" maar dat is een slap aftreksel van wat jullie allemaal mee maken, fantastisch en ook heel beeldend vertelt, je ziet het zo voor je en dan s'nachts die oergeluiden, geweldig.
Veel plezier Corrie

Festini

Ik ga zo mijn Iphone wekker ook op dierengeluid-wake-up instellen, dan heb ik nog een beetje het idee dat ik op vakantie ben. Hier is het tropisch nat en bibberig koud. Heeft Arianne al der rietenrok aan en jij je peniskoker uitgeschoven?

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!