Om half 5 's ochtends schreeuwt de wekker ons wakker. De dag er voor geprepareerde backpacks worden ingeladen. Er wacht ons een lange dag. Om half 10 zullen we landen op Frankfurt. De aansluitende vlucht naar de hoofdstad van Namibië, Windhoek, zal pas 's avonds om 8 uur vertrekken. 10 uur zullen we ons moeten vermaken. We probeerden het nog bij Cheaptickets te wijzigen, maar ze waren onverbiddelijk. De KLM Cityhopper brengt ons keurig naar het financiële centrum van Duitsland. De stad brengt ons hart niet op hol, maar de combinatie gebouwen met een verhaal en wolkenkrabbers is toch wel het aanzien waard. Tegenover het glasgebouw van de Europese Centrale Bank heeft de Occupy beweging zijn tenten opgezet. Nog immer protesterend tegen de economische ongelijkheid.

Stipt op tijd stijgen we met Namibia Air. Het is al schemerig. De zon heeft zich gedurende de dag af en toe achter het grijze wolkendek laten zien. Arianne heeft vooraf wat vraagtekens bij de nationale luchtvaartmaatschappij gezet, maar onderzoek leert dat er nog geen vliegtuig van is neergestort en reizen is ook risico nemen: ik stap zelfverzekerd in en Arianne draait bij nadat ze vriendelijk verwelkomd wordt door de gitzwarte stewardessen. Het interieur verschilt niets van de KLM's en Singapore Airlines van deze wereld.

We hebben op het incheck-LCD-scherm op een plattegrond de meest comfortabele stoelen kunnen uitkiezen: we willen zitten bij een nooduitgang met veel beenruimte. Maar als we de stoelen zien, blijkt de plattegrond niet kloppend. We hebben zo'n beetje de slechtste stoelen van het vliegtuig: tegen een muur en voor het toilet. Met als gevolg dat de stoelen 2 cm. naar achter kunnen en we door de flinterdunne muur minimaal (ik heb de tel niet bijgehouden) 412 keer het zuigende doortrekgeluid van de w.c. horen. Mensen wachtend in het gangpad op de beschikbaarheid van het toilet kijken ons licht meelijwekkend aan, we kijken zo neutraal mogelijk terug.

Via een NLP-achtige manier blijven we de hele vlucht optimistisch: we boffen, want we gaan naar een ver land, er hebben ook geen baby's gejankt en we kregen als eersten een maaltijd in het vliegtuig (Arianne had vegetarisch aangekruist bij het boeken). Licht gebroken stappen we de vliegtuigtrap af en zetten voet op Afrikaanse grond. Het is pikdonker en we lopen richting een gebouw. Er staan nog 2 vliegtuigen, 1 ervan is van Zuid Afrika Airlines. Ik stap op een grote dode kever van 5 cm.. Dat belooft nog wat. We krijgen stempels in onze paspoorten en lopen langs een raam met hierop een geweer afgebeeld. Daar krijgen de jagers een vergunning uitgereikt om olifanten te schieten. Het is 10 voor 6 's ochtends.

Een uur later komt een chauffeur ons halen om ons naar Tamboti Guesthouse te brengen. 40 kilometer lang rijden op een 1-baans weg door een glooiend landschap. Verre uitzichten en langs de weg rood omrande driehoeksborden met afbeeldingen van gazelles en knobbelzwijnen.

Windhoek telt niet meer dan 300.000 inwoners. Brede wegen en grote kruispunten. Het valt mij op dat ik veel blanken grote auto's zie besturen. We bellen aan bij een hek. De beveiliging in de hele straat springt in het oog: prikkeldraad op de muren en 6 rijen met spanningskabels. Een groot slot op het hek. De Duitse vrouw helpt ons vriendelijk wegwijs. We kunnen drank uit de koelkast halen en dit opschrijven in een schrift met ons kamernummer erbij.

De kamer is degelijk, maar wel een zwembad voor ons terras. Als we de stad willen verkennen, krijgen we van de eigenaresse mee dat we beter de paspoorten en credit-cards in de kamer kunnen laten en vooral niet in het donker buiten moeten lopen. Een taxi kun je beter in het restaurant laten bellen, ander word je ‘geript'. Mijn geldbuidel trek ik nog wat strakker om mijn lijf.

Namibië is tot 1919 een kolonie geweest van Duitsland en daarvan zijn de invloeden nog steeds te zien. Straten zijn Strassen en op het menu staan Zwiebeln, er wonen ook nog veel Duitsers. In de stad staan grote standbeelden van Duitse officiers. Namibië is 11 keer groter als Nederland en België samen en er leven slechts 2 miljoen inwoners. Men leeft van de diamantindustrie, visvangst en mijn- en landbouw. Sinds 1990 is het een republiek en ontdaan van het Zuid-Afrikaanse juk. Men spreekt Engels of Zuid-Afrikaans.

Het is 25 graden. Na een dutje van 2 uur we lopen naar het centrum. Het is geen spannende stad. Namibië moet het van z'n natuurparken en woestijnen hebben. We gaan lunchen bij Gathemann, 1 van de betere restaurants. Vanaf het balkon hebben we uitzicht op kleurrijke winkelende en wandelende mensen. 's Avonds willen wij bij restaurant Africa eten. Hier eten de ‘locals' mopane wormen. En dat wil ik ook wel eens proberen. Het blijkt onvindbaar. Nadat de zon onder is, wordt het snel schemerig en donker. En zo lopen we, tegen de adviezen in, in het donker terug naar de stad. Gestaltes zittend op bankjes in een park en op de straat. We hebben er stevig de pas in en bereiken uiteindelijk het verlichte centrum weer. Daar gaan we bij hetzelfde restaurant voortreffelijke springbok en vis eten. Alle wijn komt uit Zuid-Afrika en de shiraz-wijn is uit de kunst. Bij thuiskomst zit een grote spin boven de muur van het toilet, maar het is er 1 naar Nederlandse maatstaven en ik beëindig z'n leven.

Om 8 uur volgende ochtend worden we naar het verhuurbedrijf gebracht. Daar vullen we de papieren in. We hebben de laagst mogelijke verzekering, dus een eigen risico van € 2500. We tekenen diverse formulieren en worden door een Nederlandse stagiaire nog wat bijgepraat: op gravel wegen nooit harder dan 80 km.. Het bewijs van het nalaten daarvan staat achter ons. Een 4WD truck in elkaar gebutst. Deze personen reden 124 km. over een gravel weg en zijn meerdere keren over de kop gerold; op de black box was alles terug te lezen en de verzekering dekte door nalatigheid niets. We zijn onder de indruk.

En na uitleg over de mogelijkheden van de auto: er zijn 2 lades uit te schuiven: 1 met een compleet gasfornuis en 1 met een koelkast. Bovenop kan als een soort harmonica de slaapcabine tevoorschijn gehaald worden. Verbaasd kijken we naar het geheel. Nog wat onwennig rij ik de grote jeep de weg op. Men rijdt links en ik rommel nog wat met de richtingaanwijzer, soms zet ik de ruitenwisser aan. Maar eenmaal op weg rij ik zelfverzekerd de vrijheid tegemoet. De ruimte en weidsheid is gigantisch. We zetten een CD'tje op en lachen genoeglijk naar elkaar. Dit wordt een topvakantie!

De GPS meldt ons dat we de grote weg af moeten een gravel weg op. Daar laat ik de bandenspanning aflopen naar 1,8 bar, Arianne maakt boterhammen, een paard en wagen passeert ons en we rijden verder. De wegen worden steeds ruwer, rotsachtiger en bochtiger. We rijden door water, zien apen en we stoppen voor een overstekende schildpad. De eerste springbokken zien we nieuwsgierig naar ons kijken.

Na 5 uur rijden bereiken we ons doel: Sesriem. Op de campsite checken we in. Overal moet je vooraf reserveren, maar het bereik met onze telefoon is slecht. We hebben geluk, er zijn nog zgn. ‘overflow sites': hier kun je zonder elektriciteit op staan. Dat vinden we niet erg, een beetje primitief mag wat ons betreft wel. En we steken een kampvuur aan. Ik kook macaroni en die eten we met rode wijn in het donker in het licht van het vuur op. We glijden in onze slaapzakken en kijken omhoog en zien in de heldere hemel miljoenen sterren fonkelen.

De bush-lucht heeft gezorgd dat we 10 uur achter elkaar hebben geslapen. We worden wakker van de auto's die alle het park in willen om de beroemde rode duinen van Namib Naukluft Parc te zien. Maar het is bewolkt en plots begint het te regenen. De bui is kort maar hevig en we pakken onze spullen in om richting het park te rijden. De 70 km. lange rechte weg is geasfalteerd. Okerkleurige duinen met geel-groene savanne valt ons ten deel. We raken euforisch als we een groep struisvogels en gemsen zien.

Met de 4WD rijden we 5 km. door mul rood zand en we beklimmen een 300 m. hoge duin in de Sossusvlei (vlei is vallei in het Zuidafrikaans), diverse snellopende krekels met blauwe ruggen lopen er kris kras overheen. Daarna gaan we naar Hidden vlei. Wat opvalt, is dat er amper een toerist is. De bussen met (voornamelijk Duitse) toeristen zien de zonsopgang en gaan dan weer halsoverkop naar de volgende trekpleister. Naukluft Parc geeft een desolate, geïsoleerde indruk. Bij Hidden vlei lopen we door de kale duinen, een enkele boom siert het landschap. Ik raakt verrukt ervan. Het is prachtig.

's Avonds herhaalt het tafereel zich. We hebben wat takken onderweg verzameld, waar we het vuur mee aan steken.

De wijn smaakt opperbest en de ketel met water zet ik als een volleerd ‘bush man' in het vuur zodat we met het gekookte water thee kunnen drinken. De zon komt om 6:30 uur op achter de bergen, er is wat sluierbewolking en als ik water wil halen, zie ik nog net 2 springbokken wegrennen.