Voor het eerst is een mug onze tent binnengedrongen. Ik ben op diverse plekken gestoken. Midden in de nacht zoek ik met een zaklamp naar het vervloekte insect. Na 20 minuten heb ik ‘m gevonden en geen moment langer in leven gelaten, een rood spoor van ons beider bloed achterlatend. De volgende morgen zoek ik in LP op wat de malariagebieden zijn in Botswana. Het Zuiden en Zuidwesten zijn malariavrij, wij begeven ons in het Noorden.

We zijn allebei wat humeurig. Zimbabwe heeft nogal wat indruk op ons achtergelaten. Het energiepeil is wat lager. We doen nog wat boodschappen en worden verwelkomd met plezierige muziek, volle schappen en iedereen netjes gekleed. 80 kilometer verderop is een compleet andere wereld, weten we.

We rijden de topattractie van Botswana in: het wildpark Chobe. Aan de rivier zie je het meeste wild van het hele land. Enigszins verveeld rijden we door het mulle zand. We moeten ons toch realiseren ‘that we're blessed', dus we herpakken onszelf. De jeep zucht en kreunt over de zanderige wegen. De modder is aangekoekt en de voorbumper is bezaaid met talrijke vliegen, libelles en andere insecten. We willen de ‘Big Five' compleet kunnen maken. Als je in Afrika reist, kun je schijnbaar niet eerder naar huis voor dat je deze 5 dieren hebt gespot (olifant, neushoorn, leeuw, buffel en luipaard). En die laatste zien we. Vijf andere safari-jeepjes hebben het ook op dit schuwe roofdier gemunt. Met verrekijkers en telelenzen wordt de kat bijna uit de boom gestaard. We moesten maar eens verder...en zien gieren, een uil en vele olifanten, springbokken en giraffen.

Botswana is een relatief rijk land in Afrika. Eind jaren zestig is er een diamantmijn gevonden en hier profiteren alle 2 miljoen inwoners van in de vorm van goed onderwijs. Er is een krachtige regering en weinig corruptie en het gemiddelde inkomen ligt 10 keer hoger dan Namibië. Desondanks heeft het genoeg problemen: een kwart van de mensen is HIV-besmet en de diamant-mijn is volgend jaar uitgeput en men is druk op zoek naar een andere bron van inkomsten.

We vervolgen de reis naar Nata. Slechts 200 kilometer verder, maar de wegen zijn verschrikkelijk: de vele grote gaten in de weg zorgen dat je niet harder dan 80 kan. Als je wel 120 kan rijden, steken diverse dieren de weg over: apen, giraffen en olifanten. Ezels, paarden, koeien en geiten grazen langs de weg, volgens de wet hebben de beesten het recht om de openbare weg over te steken. Vaak kun je ze passeren of rakelings voorbij.

Soms ook niet.

Afgebrand komen we in Nata aan, een nietszeggend dorp waar we ouderwets lekker gaan uit eten. Arianne bestelt ‘ox tail', maar dat had ze beter niet kunnen doen. De staartbotten worden er door de Botswaanse kok niet uitgevist.

Onderweg besluiten we welke stops we doen. Onze vlucht vertrekt zaterdagavond om 8 uur en we rekenen uit wat we onderweg nog kunnen zien en Arianne leest in de LP wat de moeite waard is om te verblijven. We gaan naar het park Nxai Pan. Een park vol met leeuwen, cheeta's en olifanten en zoutpannen.

Zoutpannen zijn ontstaan door klimaatveranderingen en zijn opgedroogde meren, ze zijn soms zo groot als een Nederlandse provincie en levensgevaarlijk om 2 zaken: het is soms net drijfzand, je kunt er met auto en al doorheen zakken of je raakt er gedesoriënteerd. De pan veroorzaakt luchtspiegelingen en zonder GPS raak je verdwaald. Regelmatig worden mensen gered. Wij rijden alleen over de bandsporen, dat is bekend en wordt geadviseerd.

Over zware zandwegen rijden we met 30 km p/uur naar een camping ten zuiden van het park. Acacia bossen met reuze stekels schuren langs de auto, het is alsof je met je nagels over een krijtbord gaat. Arianne vindt het een akelig geluid. We zien de zoutvlaktes en daaromheen eeuwenoude ‘baobob trees'.

Het is 2 uur rijden naar onze kampeerplek voor vanavond. Een primitieve plaats, geen omheining, geen bewaking, dus puur kamperen. We vinden het wel spannend met de leeuwen en olifanten om ons heen. De receptie vertelt bij de ingang dat er 1 toiletgebouw niet te gebruiken is. Die hebben de olifanten verwoest. De ander is omringd met honderden cementen mini-piramides met erin stalen pinnen, hier zal geen dikhuid overheen stappen. Typisch dat alleen het badhuis is beveiligd en niet de kampeergasten. We nemen een plek in en gaan nog op zoek naar wilde dieren. We zien alleen een olifant bij een drinkplaats staan. De zon gaat onder.

Ik kan de meest fantastische verhalen uitvouwen, maar we hebben, ondanks de verhalen van mede kampeerders dat er de avond ervoor een leeuw op 100 meter was gespot, niets gehoord of gezien. Wat schichtig om ons heen kijkend en gewapend met een zaklamp hebben we een weg naar de toilet gevonden en nadat het vuur doofde zijn we gaan slapen. We hebben geen gebrul gehoord.

De route leidt naar de Okavanga Delta. Dé toeristenspot van Botswana. De rivier mondt uit in een gigantisch deltagebied in het overigens zeer droge land. Je kunt met een binnenlandse vlucht naar de binnendelta vliegen, maar we hebben het geld er niet voor over en hebben al genoeg rivier gezien. In Maun wil Arianne graag paardrijden. Ze komt euforisch van de 2-uur durende trip terug. Ze is tot en met haar heupen in het water gegaan, het paard heeft zelfs trappelend gezwommen.

We kanoën de volgende morgen nog over de rivier en rijden dan door naar de Kalahari woestijn.

Botswana is droog en voor twee derde woestijn. We rijden naar D'Kar, dat ligt aan de rand van de Kalahari. Een dorpje dat door de oudste stam van Botswana, de San, wordt gerund.

We krijgen eerst een rondleiding door de bush en allerlei info over bomen en hoe de ‘bushmen' hier gebruik van maakten. We maken voor het eerst kennis met Amerikanen. Ze zijn zoals altijd geïnteresseerd in onze reiservaringen. Het zijn Gary en Fidel uit Arizona , herkenbaar aan hun witte sokken en ze weten waar Nederland ligt en dat er verkiezingen op komst zijn. Het blijken echte wereldreizigers. Ze gaan op weg naar Madagaskar en houdt ons aan het denken met 'the more you travel, the more you realise you haven't seen yet'.

Onze laatste stop wordt een zgn. wildlife foundation. Harnas genaamd. Opgericht door een rijke Zuidafrikaanse familie worden hier gewonde of door moeder afgestoten jonge roofdieren gehouden. Het lijkt in eerste instantie op een ruige kinderboerderij, maar het respect voor dieren straalt er vanaf. Zelf Brad Pit en Angelina Jolie hebben de plek bezocht. We krijgen er een ‘feeding tour' en rijden langs bavianen, leeuwen, cheeta's, luipaarden en wilde honden. Grote stukken paard (die had z'n schouder gebroken de vorige dag en was niet meer herstelbaar en afgeschoten ) en worden over het hek gegooid. Je ziet de dieren vechten om het eten. De kracht van de ‘predators' is zichtbaar en we vervolgen de rit naar het verhuurbedrijf. We komen er om 4 uur 's middags aan. De 4WD heeft z'n job gedaan en zonder kleerscheuren hebben we de route kunnen volbrengen.

4500 kilometer gereden, 2,5 kilo meer lichaamsgewicht, een bijna-dood ervaring en 16 stempels in het paspoort rijker nemen we afscheid van het Afrikaanse continent.

Namibië, we werden geïnspireerd door Hanneke, Arianne's veel te jong overleden vriendin. Zij was verliefd geworden op dit land en wij nu ook.